U stručnom štabu Omladinskog košarkaškog kluba Borac u narednoj takmičarskoj sezoni u Prvoj ligi Republike Srpske neće biti Darija Vukolića, koji napušta crveno-plave nakon skoro dvije decenije aktivnog rada u klubu. Dugogodišnji fizioterapeut brojnih generacija “igre pod obručima” u Banjaluci obavijestio je, u finišu sezone, aktuelne članove klupskog rukovodstva i članove seniorskog tima da na kraju takmičarske godine napušta crveno-plavi tabor, u kojem je neprekidno bio od kraja prošlog vijeka, da budemo precizniji od 1999. godine.

Dario Vukolić nije bio samo fizioterapeut Borčevim košarkašima, kojima je na usluzi bio “u svako doba dana i noći”; Dario Vukolić je, usudićemo se da kažemo, jedan od najprepoznatljivijih simbola ne samo Borca već i banjalučke košarke. Dario Vukolić je “brend” Borca, jedan od njegovih najpoznatijih vojnika i jedan od onih koji je bio tu od sjaja do očaja ili, kako bi rekli Lešinari, “od tame do sjaja, od pakla do raja”. Dario Vukolić je drug, prijatelj mnogim igračima, trenerima, navijačima…

Kako rekosmo, Vukolić je u Borac stigao sada već slobodno možemo da kažemo davne 1999. godine, kada je tadašnji Borac Nektar bio sinonim za košarku u Republici Srpskoj i Bosni i Hercegovini. Od tada pa sve do današnjih dana, nagledao se Dario Vukolić svakakvih igrača: i dobrih i onih manje dobrih, i starih i mladih, i prekaljenih asova i golobradih momaka… Sve to uz prepoznatljivu pozitivu na licu.

Koliko dugo je Dario Vukolić bio djelić slagalice zvane Borac, dovoljni govori podatak da je dobar dio igrača iz sadašnjeg seniorskog pogona učio da hoda ili se igrao u pijesku kada se “Dariola” prvi put susreo sa jednom generacijom košarkaša u crveno-plavim dresovima.

Divio se Dario Vukolić, tokom skoro 20 godina svog bivstvovanja u Borcu, košarkaškoj poeziji nikad dovoljno hvaljenog kapitena Zorana Kukića, majstorijama Vasilja Ševe i Saše Vujasinovića, “proklinjao” Mladena Erjaveca i Vuka Radivojevića, tapšao po ramenu Vila Frenklina kada je ovaj bio brži od sirene za trijumf nad Igokeom, bacao u vazduh Zlatka Jovanovića kada je “spakovao” 33 poena Širokom Brijegu, grlio Dejana Barbareza nakon “rafalne paljbe” u finišu utakmice sa Slavijom…

Bio je Dario Vukolić dio svojevrsne tradicije u Borcu; znalo se, godinama – kreće crveno-plava ekspedicija na gostovanje “ispred Tigra”, vozi se dva ćoška do dvorane Borik i tu autobus staje ali samo na kratko, kako bi Dario preuzeo sve što je potrebno za normalan rad i miran put do odredišta. Imali su potpisnici ovih redova čast da na licu mjesta budu upoznati sa tim, pa znaju o čemu govore…

Proputovao je Dario sa svojim Borcem cijelu Evropu, dugačak je spisak gradova u kojima se radovao zbog Borčevih pobjeda i tugovao zbog poraza. Nema grada u Republici Srpskoj i BiH a da Dario nije bio u njemu, obišao je cijelu bivšu Jugoslaviju sa voljenim klubom kada je isti učestvovao u Jadranskoj ligi, stigao u tom takmičenju i do dalekog Tel Aviva, a upoznao se i sa običajima u Austriji, Turskoj, Belgiji, Italiji, Finskoj, Slovačkoj, Poljskoj, Bugarskoj, na Kipru… kada su klub obasjavala blistava svjetla evropske košarkaške pozornice i kada je tadašnji Borac Nektar bio među 40 najjačih klubova na Starom kontinentu.

Ipak, nakon 20 godina, došlo je vrijeme za rastanak. Usljed raznih okolnosti, kako košarkaških, tako i privatnih, Vukolić je odlučio da se povuče, došlo je do “zamora materijala”. Neće Dario više aktivno biti dio crveno-plavih, ali jedna stvar će ostati za vječnost: postavljeno pitanje mnoštva igrača koji su nekad branili boje Borca, a koji sada tek proputuju Banjalukom, a isto glasi: “Ima li mi Darija?”

(borac-sport, foto: borac-sport)

Dario Vukolić na klupi Borca