Naša istorija nas je učila, kroz pjesmu narodno-oslobodilačke borbe, da će Amerika i Engleska biti zemlja proleterska. 
Nekoliko decenija poslije naši “saveznici” iz “proleterijata” su postali prijatelji antihristovog poretka u Evropi za koji je srpski narod stradao još na Kosovu polju, za Vidovdan, 1389. godine. Ne za sebe, i zbog sebe, već zbog Evrope. Ista ta “Evropa” je, 610 godina kasnije, bombama i raketama gađala dušu čovjekoljublja, mučnije i surovije nego Longinovo koplje što je probolo rebra Sina Božjeg, razapetog na Golgoti. Pilati su sa strane prali ruke, i kad je sve prošlo, počeli da se ispovedaju. Valjda za iskupljenje duša svojih…
Bombe su se raspršile u osiromašeni uranijum, za kopljem se i dan-danas traga, a legenda kaže da je negdje sakriveno u ataru hotela “Moskva” na Terazijama. Sve to je, ipak, samo legenda… 

Život je uvijek bio pun zavjere, ljudske pakosti, ljubomore, umobolnih proračuna, statistike koja zavarava i ko zna čega sve još, što od satane dolazi… Fudbalska igra je osmišljena u raju, da bude čistilište za narode vjerujuće, koji drže karakter osnove svoje i ne odriču se Tvorca neba i zemlje, svega vidljivog i nevidljivog. U svakoj priči postoje izdajice, nekada je to plaćeno sa 30 srebrenjaka, a danas?
Maestro sportskog umijeća, kao najveće vrline savremenog čovjeka, Novak Đoković, pokazao je kako se osvaja Ostrvo! Na terenima Vimbldona protiv jednog Italijana, jer za rivala, odavno, nema nijednog Britanca, pogotovo da ih razlistamo na: Engleze, Škote, Irce (sjeverne, ne i republičke) i Velšane. Tek tada ne bi imao takmaca.
Elem, isti ti Britanci (ne svi!) godinama rasitnjavaju Balkan, za vlastiti interes vječitih spletki, ali se uvijek pojavi neko ko ih nauči pameti. Na dostojanstven način. I to na dan za koji oni, Britanci (čitaj Englezi!), tvrde da je “Dan majki” projektovane antihristove priče u srcu Evrope! Vijest dana su bili rekordi jednog “genocidnog” Srbina u tenisu, a ne predimenzionirana Srebrenica, u tamo nekoj “genocidnoj” Republici Srpskoj, ovjerenoj američkim pečatom, na hartiji istine!
Šta sada treba očekivati?
Jesu li možda Italijani genocidna nacija jer su na Vembliju pobijedili Engleze u finalu Evropskog prvenstva u fudbalu? Sve može da se očekuje u “Evropi”, koju još zovu kolijevkom civilizacije. Dokle će to da “pije vode”?
Srbi nikad nikog nisu izdali, a Englezi i “Evropljani”?
Istinski i pravi prijatelj nikad istinskom i pravom prijatelju ne okreće leđa. I Srbi i Englezi, jedini u himni, pominju Hrista, kod pravoslavaca je to Bog za pravdu, kod anglosaksonaca “Gad” koji treba da sačuva kraljicu. Njihova vremešna kraljica Elizabeta se sjeća finala Mondijala iz 1966. protiv Zapadnih Nijemaca, a naši kraljevići su, prvo od Petrovića postali Karađorđevići, danas u otadžbini sa govornim manama u maternjem jeziku i, uglavnom su, “ličnosti koje podsjećaju na istoriju Srba”, vraćeni iz Londona u otadžbinu. Možda su, ponekad, pogledali neku utakmicu u Beogradu, bez pretjerane euforije.

Grešnike Svevišnji priziva sebi i u njima traži samo vrline, jer je čovjekoljub i pravednik. A Englezima na Vembliju uskratio je nacionalno ushićenje, dan za vječno pamćenje, stranicu istorije koja im je toliko potrebna i još, još, mnogo toga. Italijanima vratio evropsku krunu poslije 53 godine.
Postoji li krupan razlog? Zašto je to tako, zna samo On!
Eh, umalo da zaboravimo: Englezi u Srebrenici skrnave Hrista i ruše krst razapeća predstavljajući Potočare kao Golgotu, dok karabinjeri odlučno čuvaju Pećku patrijaršiju ograđenu bodljikavom žicom, od Albanaca. Sa još većim žarom od NATO izroda nego što su je četrdesetih godina prošlog vijeka čuvali i štitili od nacista i balista. Šta bi tek bilo da je Srbiji pripala uloga Italije na Vembliju?
Što je Italija novi šampion Evrope ima mnogo razloga, možda je ovaj, navedeni, samo jedan od njih… 
Niko nije jak koliko misli da je snažan, nego koliko je istrajan i nepokolebljiv u borbi duha svog.