Fudbaleri Rudar Prijedora i Borca pred prvu utakmicu u Prijedoru

Na današnji dan 1995. godine na Gradskom stadionu u Banjaluci odigran je revanš susret antologijskog drugog finala Kupa Republike Srpske u fudbalu između Borca i Rudar Prijedora, a golom kapitena Milorada Bilbije u 90. minutu Banjalučani su osvojili pobednički pehar.

Na tribinama sportskog zdanja oko kojeg je tada bila kasarna “Mali logor” (danas je to Trg Republike Srpske sa izgrađenim administrativnim centrom) okupilo se skoro 25.000 gledalaca u slavu fudbala, života i slobode, posle potpisivanja Dejtonskog mirovnog sporazuma. Inače, finalne utakmice Kupa devedesetih godina prošlog veka igrale su se u slavu Vidovdana, krsne slave Vojske Republike Srpske, međutim finala (dva meča) 1995. odigrana su u decembru zbog vojnih akcija “Bljesak” i “Oluja” u kojima je prognano više stotina hiljada srpskih civila iz Republike Srpske Krajine, ali i 13 zapadnokrajiških opština. Egzodus Srba je završen okupacijom Sanskog Mosta 10. oktobra.

Elem, prva finalna utakmica odigrana je 16. decembra 1995. na Gradskom stadionu u Prijedoru u pravom zimskom ambijentu. Nekoliko dana pre meča mašine i ljudstvo sa lopatama čistili su snežni pokrivač viši od pola metra sa igrališta, utakmica je završena nerešenim rezultatom – 2:2. Stadion u Prijedoru nije bio ni približno sličan današnjem izgledu, nije postojala ni istočna tribina, već je načičkani narod sa travnate brine posmatrao istorijski duel. Tada se okupilo više od 6.000 ljubitelja fudbala. Četiri dana kasnije trebalo je da se odigra revanš u gradu na Vrbasu, ali nije… 

Gusta magla “okupirala” je Banjaluku, ni vojni helikopter na centru Gradskog stadiona propelerom nije uspeo da rastera “belu zavesu”, vidljivost je bila minimalna, pa je meč odgođen za tri dana po odluci delegata Mirka Ponjarca iz Srpskog Sarajeva. Kao tada i 23. decembra, kada je odigran revanš, u Banjaluku je iz Prijedora vozom doputovalo 6.000 navijača gostujućeg kluba što je do danas najveći organizovani odlazak na jednu gostujuću utakmicu u istoriji navijanja u gradu na Sani.

Svanula je prohladna, ali sunčana subota, tog 23. decembra 1995. godine jako je duvao neki suvi i oštri vetar koji je otežavao igru igračima oba tima. U prvom poluvremenu bio je saveznik Prijedorčana koji su taj period igre rešili u svoju korist rezultatom 1:0. Nastavak je doneo preokret, a u 85. minutu “rudari” su postigli gol uz vetar za 2:2 što je bio identičan rezultat iz Prijedora. Svi su očekivali penale, ali u poslednjem minutu dosuđen je korner za domaćina, centrirao je Dragan Sekulić, golman “rudara” Nikola Čobanović je “ostao u vazduhu”, najviši u skoku bio je Milorad Bilbija i doneo neopisivo slavlje Banjalučanima.

-Seo sam na klupu, tražio olovku i papir da ispišem izvođače jedanaesteraca kad su mi duboke misli prekinuli povici: gol, gol, šta je ovo… Podigao sam glavu i video radost igrača Borca. U prvi mah nisam shvatio šta se dogodilo, mislio sam da je ružan san, a na semaforu je stvarno pisalo 3:2. Zgužvao sam papirić sa imenima izvođača penala i seo na klupu u neverici – ovako je opisao trenutak odluke Nikola Nino Bevandić, trener Rudar Prijedora koji nas je nedavno zauvek napustio.

Strateg Banjalučana bio je Josip Pelc, a o finalu 1995. godine je rekao:

-Nijanse su odlučivale, bili smo srećniji i spretniji, zasluženo smo osvojili pehar. Možda bi najrealnije bilo, po svemu prikazanom, i u Prijedoru i u Banjaluci, da su penali odlučili o pobedniku, ali trenutak inspiracije našeg najiskusnijeg fudbalera, koji je bio zaista istinski vođa naše mlade ekipe. Inače, obe finalne utakmice bile su jako stresne.

Slika sa banjalučkog Gradskog stadiona posredstvom “Eurosporta” obišla je celu kuglu zemaljsku uz konstataciju komentataora: “pogledajte ove neverovatne slike iz Banjaluke, a pre samo nekoliko meseci ovde je besneo rat. Vratio se život!”

Nikada više, ni u Prijedoru, ni u Banjaluci nije bilo toliko gledalaca, niti su odigrane približno istorijske utakmice antologijskog karaktera. U međuvremenu, Kup Republike Srpske je devalviran i srozan na najniži nivo i odavno se ne igra u čast Vidovdana, krsne slave Vojske Republike Srpske koja je nestala, odnosno svedena na jedan običan puk…

Taj 23. decembar 1995. godine upisan je zlatnim slovima u istoriji najmlađe srpske zemlje, bio je to dan kada se svet divio fudbalu. Bilo jednom, jedne zime, u Republici Srpskoj, srcem stvorenoj otadžbini, mnogim životima odbranjenoj…
 
Prvi meč

Rudar Prijedor – Borac    2:2 (2:1)

Prijedor, 16. decembar 1995 – Gradski stadion. Gledalaca: 6.000. Sudija: Ilija Gigović (Gradiška). Strelci: Z. Janjetović u 40. i Macura u 45. minutu za Rudar Prijedor, a Sekulić u 21. i Grubor u 88. minutu za Borac. Žuti kartoni: Pekija, Dragić (Rudar Prijedor). Crveni karton: Duško Pekija (Rudar Prijedor).

RUDAR PRIJEDOR: Čobanović, Dragić, D. Joškić, Lukić, Pekija, S. Janjetović, Z. Janjetović, Macura (od 88. Kesić), Prokopić (od 65. Mikanović), Vranješ, Kralj.

BORAC: Janjić, Grubor, Vukelja, Starčević, Bilbija, Petreš, Sekulić (od 80. Strika), Benić (od 75. Teinović), Jagodić, Jandrić, P. Trnić.

Revanš

Borac – Rudar Prijedor    3:2 (0:1)

Banjaluka, 23. decembar 1995 – Gradski stadion. Gledalaca: 25.000. Sudija: Božo Lazić (Doboj). Strelci: Sekulić u 48, Jagodić u 55. i Bilbija u 90. minutu za Borac, a Kralj u 8. i Dragić u 85. minutu za Rudar Prijedor. Žuti kartoni: Bilbija, P. Trnić, Jagodić (Borac), Kralj, Z. Janjetović, S. Janjetović, Salamić, Dragić, Lukić (Rudar Prijedor).

BORAC: Janjić, Grubor, Vukelja, Starčević, Bilbija, Petreš, Sekulić, Benić (od 70. Teinović), Jagodić, Jandrić, P. Trnić.

RUDAR PRIJEDOR: Čobanović, Dragić, D. Joškić, Lukić, S. Janjetović, Salamić, Z. Janjetović, Macura, Zgonjanin, Vranješ, Kralj (od 72. Keranović).