Eh, ta virus korona opasala cijeli svijet; čekamo i sportsku i pravdu života, i da se zemlja ponovo okreće!

Do tada sjećanja na izuzetne ljude i događaje obuzimaju sve nas: ove godine navršava se ravno 40 jeseni kada je Banjaluka bila organizator Prvenstva našeg kontinenta za košarkašice i svojevrstan centar cijele sportske Evrope. Kao i uvijek, ništa ne ide bez umnih i sposobnih ljudi, pogotovo ljudi koji su dušom i srcem pripadali košarci: Dušan Lajšić, Limun Papić, Milan Tošić, Lena Trajkovski, Aco Jurić, Snežana Šipka, Milan Puvačić, Kosta Vidović… bili su motorna snaga Organizacionog komiteta.

Fanfare su 19. septembra 1980. godine, gotovo u isto vrijeme, u Bosanskom brodu, Maglaju i Prijedoru označile početak šampionata po grupama, dvije prvoplasirane ekipe iz svake od njih putovale su u Banjaluku gdje su ih čekale selekcije Jugoslavije, domaćina i SSSR-a branioca titule najboljeg u Evropi. U Sportskoj dvorani “Borik” igrali su se finalni okršaji za plasman, a utješna grupa u dvorani Osnovne škole “Ranko Šipka”.

Rasplet je donio veliki meč u “Boriku”, pred 6.000 ljudi, u borbi za bronzu, kada je Jugoslavija pobijedila Čehoslovačku 61:57, uz odličnu igru Mersade Bećirspahić, prvotimke Mladog Krajišnika, i njenih 12 koševa, a Banjaluka, i cijela Jugoslavija, to slavili kao nacionalni praznik. 

Banjaluka je sijala od sportske sreće gdje god se čovjek okrene. Bronzom su se, uz trenera Milana Cigu Vasojevića, okitile: Sanja Ožegović, Mersada Bećirspahić, Jelica Komnenović, Natalija Bacanović, Vukica Mitić, Jasna Pepeunik, Sofija Pekić, Marija Tonković, Zorica Đurković, Biljana Majstorović, Polona Dornik, Vesna Despotović, a Zorica Đurković je proglašena za najbolju igračicu šampionata i bila je istinski junak cijele te smotre ženske košarke, bez obzira što je za sve prisutne najveća atrakcija bila reprezentativka Sovjetskog Saveza “kolos od djevojke” Semjonova, visoka više od dva metra, tako da joj je sjajna Ožegovićka sezala gotovo do pazuha. SSSR je odbranio zlato pobijedivši Poljsku čak sa 95:49.

Šampionat je imao veliki odjek u Evropi, između ostalog i zbog toga što je to bio prvi veliki javni događaj u Jugoslaviji nakon smrti Josipa Broza, a generalni sekretar šampionata znani novinar Limun Papić, pedantan statističar, potpisao ravno 238 novinarskih propusnica, od toga 48 stranim izvještačima iz SSSR-a, Čehoslovačke, Poljske, Portugalije, Španije, Rumunije… 

Najviše vremena, kao izvještač i urednik sportske rubrike “Glasa”, provodio sam u društvu novinara “Politike” Vladimira Jeremića, “Borbe” Branke Prelević-Vratonjić (nekadašnja sjajna reprezentativka Jugoslavije!) i “Sportskih novosti” Jovana Kosjera. Bili su oduševljeni Banjalukom i organizacijom šampionata ističući uloge Limuna Papića, Dušana Lajšića i Milana Tošića “Proleta”, koji je deset godina ranije bio pomoćnik Ranka Žeravice kada je Jugoslavija postala prvak svijeta, pobijedivši SAD, a Tošić izrastao u evropski košarkaški autoritet. 

“Glas”, danas “Glas Srpske” izlazio je za vrijeme šampionata svakodnevno, s posebnim prilogom o KEP-u, u rekordnom tiražu za svoje prilike, a čitali su ga svi već u večernjem izdanju koje se pojavljivalo na ulicama Banjaluke. To je bila svojevrsna “generalna proba” za “Glas” kao dnevni list, što je on postao i nepune tri godine kasnije, a “Glas”, Limun i ja dobili smo posebno priznanje Organizacionog komiteta KEP-a.

Ovu, 2020. godinu, košarkaški radnici, na čelu sa poduzimljivim Borisom Spasojevićem, i sam nekad odličan košarkaš, predsjednikom košarkaških saveza Republike Srpske i BiH, doživljavaju i kao “godinu košarke”, jer uz podsjećanje na veliki događaj od prije četiri decenije u Banjaluci, uz medijsku promociju i odjek možda najveći u istoriji, te proglašenje Dragana Bajića, za trenera ABA lige, Republike Srpske i BiH, afirmaciju mlađanog Dalibora Ilića, koji je postao reprezentativac Srbije i odlični rezultati košarkaša Igokee i Košarkaša invalida Vrbasa, te košarkašica “Orlova”… 
Toliko je toga dobrog i vrijednog da se pamti i čuva od zaborava.